Kto zaprojektował wieże Eiffla ? - historia konstrukcji w pigułce

 Wieża Eiffla (Tour Eiffel), początkowo nazywana Tour de 300 mètres (300-metrowa wieża) jest pudelkową konstrukcją z żelaza, pierwotnie zaprojektowaną przez inżynierów cywilnych Maurice'a Koechlina i Émile'a Nouguiera i zbudowaną, po estetycznym przeprojektowaniu przez Stephena Sauvestre'a, przez francuskiego inżyniera cywilnego Gustave'a Eiffla i jego współpracowników na Wystawę Powszechną w Paryżu w 1889 roku.

Kto zaprojektował wieże Eiffla ?  - historia konstrukcji w pigułce

Położona na skraju Champ de Mars nad brzegiem Sekwany, ta paryska wizytówka, symbol Francji i jej stolicy, jest najwyższą budowlą w mieście i najczęściej odwiedzanym przez turystów zabytkiem zbierającym bilety na całym świecie, co roku odwiedza ją 7,1 mln turystów.5 Z wysokością 300 metrów, później przedłużoną o antenę do 324 metrów, Wieża Eiffla była najwyższą budowlą na świecie przez 41 lat.

Została zbudowana w ciągu dwóch lat, dwóch miesięcy i pięciu dni i wzbudziła wówczas pewne kontrowersje wśród ówczesnych artystów, którzy widzieli w niej żelaznego potwora. Po zakończeniu swojej funkcji w ramach Wystaw Powszechnych w latach 1889 i 1900, została wykorzystana w testach armii francuskiej z antenami komunikacyjnymi,8 a dziś służy, oprócz bycia atrakcją turystyczną, jako nadawca programów radiowych i telewizyjnych.9 15 marca 2022 roku przy pomocy helikoptera wymieniono antenę radiową, zwiększając jej całkowitą wysokość z 324 do 330 metrów.

Początkowo będąca przedmiotem kontrowersji dla niektórych, Wieża Eiffla służyła jako prezentacja na Powszechnej Wystawie Paryskiej w 1889 roku i od momentu jej inauguracji przyjęła ponad 250 milionów zwiedzających. Jej wyjątkowe rozmiary i natychmiast rozpoznawalna sylwetka sprawiły, że wieża stała się emblematem Paryża.

W wyobraźni Maurice'a Koechlina i Émile'a Nouguiera, odpowiednio szefa biura projektowego i szefa biura metod w firmie Eiffel & Co, miał on być "gwoździem (centrum uwagi) wystawy, która miała się odbyć w 1889 roku w Paryżu", upamiętniającej również stulecie Rewolucji Francuskiej. Pierwszy plan wieży został narysowany w czerwcu 1884 roku. Poprawienie jej estetyki zlecono Stephenowi Sauvestre'owi, głównemu architektowi projektów firmy. 1 maja 1886 roku minister handlu i przemysłu Édouard Lockroy, entuzjastyczny zwolennik projektu, podpisał dekret deklarujący otwarte "poparcie dla Powszechnej Wystawy z 1889 roku". Gustave Eiffel wywalczył to wsparcie finansowe i 8 stycznia 1887 roku podpisał umowę, która określała warunki budowy budynku.

Zbudowana w ciągu dwóch lat, dwóch miesięcy i pięciu dni (od 1887 do 1889 roku) przez 250 robotników, została oficjalnie zainaugurowana 31 marca 1889 roku. Opierając się ciągłemu działaniu korozji na jej metalowej konstrukcji, Wieża Eiffla nie zaznała prawdziwie masowego i stałego sukcesu aż do lat sześćdziesiątych, wraz z rozwojem międzynarodowej turystyki. Obecnie przyjmuje ponad sześć milionów gości rocznie.

 300-metrowa wysokość wieży Eiffla pozwalała  nosić tytuł "najwyższej budowli na świecie" aż do wybudowania w 1930 roku Chrysler Building,14 w Nowym Jorku. Zbudowany na Champ de Mars w pobliżu Sekwany w 7 okręgu Paryża, jest obecnie zarządzany przez Société d'exploitation de la tour Eiffel (SETE). Obiekt, który zatrudnia 500 osób (250 bezpośrednich pracowników SETE i 250 różnych koncesjonariuszy zainstalowanych na pomniku), jest otwarty przez cały rok.

Wieża Eiffla  stoi na 125-metrowym placu, zgodnie z warunkami konkursu z 1886 roku. Ma 325 metrów wysokości ze swoimi 116 antenami; podstawa znajduje się 33,5 metra nad poziomem morza.

Fundamenty: dwa filary od strony Ecole Militaire de France spoczywają na dwumetrowej warstwie betonu, która z kolei spoczywa na warstwie żwiru, tworząc wykop o głębokości siedmiu metrów. Fundamenty dwóch filarów od strony Sekwany znajdują się nawet poniżej poziomu rzeki.

Robotnicy pracowali w metalowych szybach fundamentowych, do których wtłaczano sprężone powietrze (tzw. metodą Trigera). 16 mas fundamentowych podtrzymuje każdą z krawędzi czterech filarów, a ogromne, długie na 78 dm śruby oporowe mocują odlewaną stalową skorupę, na której opiera się każdy z filarów.

Filary: budki z biletami zajmują obecnie filary północny i zachodni; windy są dostępne (z wyjątkiem ewentualnych napraw i konserwacji) z filarów północnego, wschodniego i zachodniego. Schody (ogólnodostępne do pierwszego piętra, w sumie 1665 stopni na szczyt) dostępne są z południowego filaru, w którym znajduje się również prywatna winda zarezerwowana dla pracowników i klientów restauracji dla smakoszy Le Jules Verne, znajdującej się na pierwszym piętrze, oraz winda towarowa.

Łuki: rozpięte pomiędzy każdym z czterech filarów, wznoszą się 39 metrów nad ziemią i mają średnicę 74 metrów. Choć w początkowych szkicach Stephena Sauvestre'a były one mocno zdobione, to później zostały znacznie uproszczone. Ich funkcja jest czysto estetyczna i nie przyczyniają się do zachowania konstrukcji wieży.